Czy wiedzieliście, że wcale nie tak daleko od Polski święta się jeszcze nie zaczęły?

Nasza Ukraińska część zespołu ma to przed sobą. Dlatego też poprosiliśmy Irynę- którą w naszej firmie zajmuje się zatrudnieniem pracowników, o to aby opowiedziała jakie Bożonarodzeniowe zwyczaje są w jej rodzinnym domu. Co ważne! Iryna pochodzi z Ukrainy zachodniej, jej rodzina mieszka w mieście Zbaraż i poniższa opowieść dotyczy właśnie tego regionu. Dlaczego to ważne? Musicie wiedzieć, że kraj naszych wschodnich sąsiadów jest bardzo zróżnicowany, dlatego zwyczaje mogą się nieco różnić na dwóch jego końcach.

A teraz oddajemy już głos naszej bohaterce- zobaczcie jak różne, ale też ciekawe zwyczaje są w jej domu!

Przedświąteczny nastrój zaczyna się w nocy z 12 na 13 grudnia na Andrzejki (wieczór na Andria), kiedy szczekanie psów słychać po całym miasteczku. Jeszcze daleko do świąt, a chłopaki już robią psikusy, szukają gdzie można „ukraść” furtkę lub bramę i zanieść od kawalera do niezamężnej dziewczyny lub na odwrót. A w ten sam czas dziewczyny wróżą sobie przyszłego narzeczonego.

W nocy z 18 na 19 grudnia Ukraińskie domy odwiedza Święty Mikołaj. Jednak dużo wcześniej wszystkie dzieci piszą listy, w których proszą o wymarzone prezenty. W wieczór 18 grudnia obowiązkowo należy się pomodlić przed pójściem spać, gdyż jak mówiła mama: „tylko w nocy przychodzi Święty Mikołaj, grzecznym dzieciakom pod poduszkę kładzie prezenty, a niegrzecznym gałązkę brzozy (ruzgę)”.

W mojej rodzinie w czasie ferii zimowych szanuje się Boże Narodzenie, ponieważ jest ono dla nas ważnym rodzinnym świętem. Bożonarodzeniowe trwają na Ukrainie, a przede wszystkim na Zachodniej jej części, skąd ja pochodzę, od 6 stycznia aż do 21 stycznia. Prawie cały miesiąc!

No to zaczynamy z najważniejszych…

O świcie 6 stycznia na Wigilie lub jak mówią na Ukrainie Święty Wieczór babcia jako najstarsza osoba w domu, zaczynała gotować dwanaście potraw, symbolizujących dwunastu apostołów. Ponieważ Boże Narodzenie poprzedzone jest długim czterdziestodniowym postem, wszystkie potrawy Wieczerzy muszą być jedzone na czczo. Głównym daniem Bożonarodzeniowym jest kutia - owsianka pszenna lub jęczmienna zmieszana z rodzynkami, makiem, miodem i orzechami. U nas w domu zawsze kutię gotował dziadek jako główny gospodarz domu. Ważnym rytuałem bożonarodzeniowym na Święty Wieczór jest dekorowanie stołu. Tradycyjnie przykrywa się go świeżym sianem lub słomą, na wierzch wysypuje się trochę zboża i przykrywa obrusem. W rogach stołu pod obrusem zawsze dzieci kładą ząbek czosnku, który ochroni rodzinę przed chorobami i siłami zła. Należy usiąść przy świątecznym stole wraz z pojawieniem się pierwszej gwiazdy, która symbolizuje narodziny Jezusa. Wieczór Święty tradycyjnie rozpoczyna się modlitwą o zdrowie żywych i odpoczynek zmarłych. Gospodarz jako pierwszy siada przy stole, zapala świecę Bożonarodzeniową i błogosławi kulacie, po czym bierze pierwszą łyżkę kutię i rozdaje rodzinie. W żadnym wypadku podczas częstowania przy stole nie można przeklinać i kłócić się.

Boże Narodzenie na Ukrainie, zgodnie z pogańską tradycją, wiąże się z kultem przodków i czczeniem dusz zmarłych. Tak więc po Świętej Wieczerzy Ukraińcy zostawiają po łyżce każdego dania dla duchów zmarłych krewnych lub w ogóle nie zabierają żadnego naczynia ze stołu. A w ten czas dzieci wspinają się pod stół i naśladują odgłosy różnych zwierząt, żeby przez cały następny rok wiodła się domowa gospodarka.

Naszym świętom Bożego Narodzenia towarzyszą kolędy, które znają wszyscy w mojej rodzinie. Sami je śpiewamy, przyjmujemy kolędników, celebrujemy je w najlepszych tradycjach, które moi rodzice i dziadkowie zaszczepili mi w dzieciństwie. Wykorzystujemy wszystkie atrybuty Bożego Narodzenia, które są nadal zachowane. Na honorowym miejscu w domu powinien stać Diduch - snopek żyta, pszenicy lub owsa, który symbolizuje żniwa i dobrobyt oraz jest talizmanem rodziny. Starym i ciekawym zwyczajem na Ukrainie jest chodzenie z szopką (wertep). To miniaturowy teatr lalek, który znajduje się w skrzynce. Nieodzownym atrybutem szopki jest gwiazda bożonarodzeniowa, która uważana jest za symbol radości, gdyż niesie wiadomość o narodzinach Jezusa.

Noc z 6 na 7 stycznia… Mróz szczypię policzki, a śnieg skrzypi pod nogami, wszyscy ludzie radośnie witają się słowami „Chrystus się narodził!”, a w odpowiedzi słyszą - „Chwalcie Go!”.

W tym dniu zwyczajowo udajemy się do cerkwi o godzinie 12 nocy na świąteczną modlitwę, wychodzą z domu dziewczyny i kobiety ubierają na głowę świąteczną chustkę (czerwoną, zieloną, białą), a chłopcy i mężczyźni biorą małe dzwonki i dzwonią po drodze do cerkwi, w ten sposób chwaląc Narodzenia Bożego Syna. W przeciwieństwie do Wigilii, Święta Bożonarodzeniowe nie nakazują już do postu. W tym dniu na stole kładzie się szynkę, kiełbasę, jajka, galaretki itp. Obowiązkową tradycją Bożonarodzeniową jest kolędowanie, czyli zwyczaj, w którym grupy kolędników chwalą gospodarzy pieśniami. W takich piosenkach często słychać życzenia szczęścia, zdrowia i pomyślności. Pod koniec śpiewu gospodarze przynoszą kolędnikom słodycze lub pieniądze. Tradycyjnie na Ukrainie kolędy śpiewają dzieci, dorośli chłopcy i dziewczęta

14 stycznia – Świętego Wasylia, lub Stary Nowy Rok, zazwyczaj małe dzieci, a w większości chłopcy biorą ziarna pszenicy i chodząc po domach swojej rodziny, znajomych i “sieją dom” (rozsypują ziarna w domostwach), życząc szczęśliwego i pomyślnego Nowego Roku, za co gospodarze dają im słodycze lub pieniądze.

Wieczór 18 stycznia – Drugi Święty Wieczór lub jak mówią na Ukrainie – Głodna Kutia to powtórka świętowania z 6 stycznia.

19 stycznia przypada Święty Chrzest Jezusa Chrystusa lub jak mówią Jordana.

O 6 rano w cerkwi odbywa się msza święta, po jej zakończeniu wszyscy ludzi zbierają się razem i idą do kaplicy, uświęcają wodę, a potem zabierają ją i niosą do swoich domów jako ochronę przed chorobami i złymi duchami. Istnieje jeszcze jeden zwyczaj - na pokrytym lodem jeziorze lub rzece wykrawany jest krzyż, kapłan poświęca wodę, a potem każdy może wziąć lodowatą kąpiel w wodzie święconej, bo mówi się, że kto myje się w jordańskiej wodzie, będzie zdrowy przez cały następny rok.

Święta Bożonarodzeniowe na Ukrainie są ważne dla każdego od najmłodszych lat, dlatego tak ważne jest abyśmy dbali o tradycje rodzinne i siebie nawzajem.

Zaczęliśmy najgorętszy sprzedażowo miesiąc w roku i mimo iż do Gwiazdki zostało trochę czasu, warto grudniowe wydatki zaplanować w taki sposób, żeby świąteczna gorączka nie spustoszyła naszych portfeli.

Od czego zatem zacząć planowanie świątecznych zakupów? Najlepiej od określenia potrzeb.

Wymień każdą osobę, którą chcesz obdarować gwiazdkowym upominkiem (tu pomocna jest kartka i długopis), a następnie rozpoznanie potrzeb tych osób. Może się okazać, że np. babcia cierpi na nawracające bóle pleców i marzy o macie do akupresury. Przygotowując się wcześniej do tematu prezentowego, macie również większą możliwość porozumienia się z innymi członkami rodziny i zorganizowania większego prezentu wspólnie, który dla jednej osoby mógłby być zbyt kosztowny.

Po skompletowaniu listy, wiedząc czego szukamy można przejść do zakupowych łowów.

Początek grudnia to też czas kiedy pojawiają się promocje w wielu miejscach.
Na początku polecamy przejrzeć internet, łącznie ze stronami znanych marek – może okaże się, że przesyłka będzie darmowa, albo choćby możliwy odbiór
w wybranym punkcie, co pomoże uniknąć biegania po wypełnionej ludźmi galerii handlowej i stania w kilometrowych kolejkach.

Co ważne, wybierając zakupy internetowe warto zachować pewien bufor czasowy. W okresie około świątecznym firmy kurierskie są mocno obciążone
i dostarczanie potrafi zajmować im nieco więcej czasu niż zwykle.

I najważniejsze- pamiętajcie, że czasami nie wielkość prezentu stanowi o jego sile, a jakość i pamięć o obdarowywanej osobie.

Własnoręcznie przygotowany ekologiczny kosmetyk, domowe pierniki, pomysłowa grafika oprawiona w ramę, przyniosą adresatowi dużo większą radość niż droga biżuteria.

Zadbajcie również o piękne opakowanie, które wbrew pozorom stworzycie za relatywnie niewielkie pieniądze, jeśli tylko poświęcicie temu tematowi chwilę uwagi.

foto: www.zywiec.powiat.pl

Dla każdego z nas okres Bożonarodzeniowy oznacza coś innego. Jedni czekają na niego cały rok, inni marzą aby jak najszybciej się skończył. Ja należę do tej pierwszej grupy od zawsze.

Cześć z tej strony Wiktoria, w Personnel International na co dzień zajmuję się marketingiem, ale dziś chcę Was zabrać w góry, a dokładniej do Beskidu Żywieckiego, małej wsi Milówka i jej okolic, którą większość z Was zna dzięki braciom Golec.

Dlaczego właśnie tam? Ponieważ przez połowę mojego dotychczasowego życia był to mój dom,
a tradycje świąteczne w tym regionie są absolutnie niesamowite i niepowtarzalne.
Prócz choinki, barszczu z uszkami, kutii czy kapusty z grochem, którą znamy również w innych częściach Polski, Beskidy charakteryzują się również bogatą tradycją związaną z kolędowanie.

Ale od początku!

Adwent to dość wyczekany okres w roku w tym rejonie. Tradycyjnie oznacza dodatkowe obrzędy liturgiczne, ale również mobilizację lokalnego społeczeństwa, które stara się sprawić ten czas magicznym dla mieszkańców jak również przyjezdnych turystów.

6.12. również w Beskidach wszystkie grzeczne dzieci odwiedza Mikołaj z drobnymi podarunkami. Jednak nie jest on taki „standardowy” jakiego obraz znamy z reklamy coca-coli. Beskidzki Mikołaj jest biskupem. Zatem miękką, czerwoną, pluszową kurtkę i czapkę z pomponem zastępuje alba i biskupia czapka.

Wraz z upływem czasu odliczanego przez świece na adwentowym wieńcu, domostwa rozbłyskują się kolorowymi lampkami, a w oknach dostrzec można było ubrane choinki.

Dzień Wigilii najczęściej zaczyna się w okolicach 6:00 rano. Nie wynika to z tego, że gaździny zarządzają ostatnie porządki, a z faktu, że tego dnia podczas porannych rorat nasze drużyny harcerskie do kościoła wprowadzają w specjalnych lampionach Ogień Betlejemski. Który to każdy po zakończeniu mszy odpala i zabiera w swoim lampionie do domu, pilnując aby nie zgasł do końca świąt.

W tym dniu też powtarza się, że „jaka wigilia taki cały rok”. Z pewnością słyszeliście to stwierdzenie również w innych częściach kraju ;)

Góralskie życzenia, też nieco różnią się od tych do których jesteśmy przyzwyczajeni. Nazywane są winszowaniem. Można powiedzieć, że jest to w pewnym sensie wiersz, który z odpowiednim góralskim zaśpiewem recytuje się drugiej osobie/ rodzinie. Od lat powtarza się go w jednym schemacie, tak jak poniżej:

Na scynści, na zdrowi na to Boze Narodzyni,

cobyście byli zdrowi, weseli jak w niebie janieli!

Cobyście mieli wsyskiego dości jak na tej połaźnicce uości,

coby sie Wóm rodziło, kopiło i do stodoły dyślym uobróciło,

cobyście mieli pełne uobory, pełne pudła,

coby Wóm gospodyni u pieca nie schudła.

Coby sie Wóm darzyło zyto jak koryto, psynica jak rynkawica,

ziomnioki jak buroki, buroki jak przetoki,

uowiesek wónsaty, zeby był gospodorz bogaty.

Cobyście mieli telo wołków, kielo w płocie kołków,

telo uowiecek, kielo w lesie mrowiecek,

cobyście mieli świnie jak skrzynie,

cielicki jak jedlicki, kónie jak grónie.

uOzwiń Maryjo róncki Jezusowi,

niek pobłogosławi tymu dómowi.

Tak to Boze dej!

Połamaliście sobie język czytając? Ja za każdym razem, chcąc to powiedzieć tak szybko jak mówi się to w Milówce oddech tracę mniej więcej po trzeciej linijce :)

O północy z 24 na 25 grudnia Górale (starsze góralki i członków stowarzyszeń oraz zespołów ludowych, możemy podziwiać w odświętnych strojach ludowych) udają się na tradycyjną Pasterkę.

Prócz świątecznej podniosłości, nieodłącznym elementem jest również śpiewanie kolęd po góralsku w akompaniamencie skrzypiec, heligonek (to taki mini akordeon), kontrabasów oraz Orkiestry Dętej działającej przy Ochotniczej Straży Pożarnej w Milówce.

Drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia, rozpoczyna najbarwniejszy okres w całym roku.

Domy we wsiach odwiedzane są przez grupy kolędników, w Szarym nieopodal Milówki, w którym mieszkałam byli to Pastuszkowie (trzej chłopcy w wieku 10 – 14 lat, przebrani za pastuszków z wymalowanymi brodami i szopką), lub kolędnicy (mieszane małe 2-3 osobowe grupy, góralskiej młodzieży grające na skrzypcach, heligonkach i kontrabasach), którzy prócz kolęd, wszystkim domownikom winszowali. Za taką wizytę odwdzięcza się datkami do skarbonki i słodkim poczęstunkiem.

Jednak kolędnicy to dopiero początek około noworocznych odwiedzin, bo właśnie wtedy największe przygotowania trwają wśród dużo większych grup, w których skład wchodzą już starsi chłopcy i młodzi mężczyźni, a mowa o Dziadach.

Bo to właśnie w dolinie rzeki Soły w miejscowościach takich jak: Milówka, Cisiec, Kamesznica, Szarek, Sół, Żabnica, Rajcza ten zwyczaj jest najbardziej kultywowany.

Kiedy zaczynają chodzić Dziady? Najprościej określić to jako przełom starego i nowego roku.

W Szarym pojawiali się mniejszą grupą w dzień Sylwestra, większą w Nowy Rok ok południa.

W Kamesznicy, znajdującej się po drugiej stronie góry wpadli do domu naszych przyjaciół w trakcie sylwestrowej zabawy, a w Milówce najbarwniej jest po Nowym Roku kiedy na małym rynku spotykają się wszystkie grupy i odbywają się zawody ze strzelania z bicza, Misie turlają się po ziemi, a konie w rytm góralskiej muzyki odtańcowują swoje układy.

Czego symbolem są Dziady? Każdy w grupie odgrywa inną rolę i tak najbardziej charakterystyczny jest Koń, którego strój to przede wszystkim barwna duża czapka. Niedźwiedź, który głównie tarza się po ziemi przekazując jej siły witalne, których jest symbolem. Choć w Szarym mówiło się również, że trzeba go „obtańcować na szczęście” , Panna Młoda, która na szyi nosi skarbonkę, do której należy wrzucać pieniądze. Cyganie- wróżący z dłoni (najłatwiej poznać ich po zamocowanej lalce- dziecka do pleców), Pachołek strzela z bata, żeby odgonić złe duchy, jest też kominiarz, symbol szczęścia, który na 100% umorusa buzię czarnym węglem.

Tak wyglądało to w tym roku: https://www.youtube.com/watch?v=a_EEdCYLXiI  

Zwieńczeniem są zawsze Gody Żywieckie, odbywające się na płycie Żywieckiego Rynku gdzie spotykają się wszystkie beskidzkie grupy kolędnicze.

Jest to atrakcja dostępna zarówno dla mieszkańców, jak również dla turystów. Pełna tańca, góralskiej muzyki i lokalnego folkloru, który warto choć raz zobaczyć na własne oczy!

I to tyle moich wspomnień z góralskich świąt! Mam nadzieję, że podobała Wam się taka wirtualna wycieczka;) Wesołych Świąt! 

W czasach kiedy część firm przenosi swoją pracę na system zdalny, naturalnym stało się również wykorzystywanie internetu w procesie rekrutacyjnym.

Jak wygląda to w wirtualnym świecie i jak przygotować się do spotkania z rekruterem? Na podstawie naszych doświadczeń podpowiemy czego możecie się spodziewać szukając pracy.

Jakich narzędzi używa rekruter?

Tak jak w rekrutacji kiedy kandydat jest zaproszony do siedziby firmy, także podczas procesu zdalnego głównym jej celem na początkowym etapie jest weryfikacja kwalifikacji i predyspozycji kandydata. Dlatego też najczęściej wybór padnie na połączenie głosowe (telefon) lub połączenie wideo (tu do wyboru są dostępne komunikatory internetowe).

Często kandydat może się również spotkać z tym, że zostanie poproszony o wypełnienie testu, lub wykonania określonego zadania umieszczonego na specjalnie do tego celu przystosowanej platformie internetowej.

Jak przygotować się do rozmowy rekrutacyjnej na odległość?

Merytoryczne przygotowanie do rozmowy nie zmienia się ze względu na zmienioną formę.
Zapoznanie się z dostępnymi informacjami na temat firmy, przygotowanie planu realizacji zadań na stanowisku na które aplikujemy (jeśli jest to możliwe), to elementy z których nie powinno się rezygnować jeśli chcemy dobrze wypaść w oczach przyszłego pracodawcy.

Rozmowa on-line wymagać będzie od kandydatów jeszcze jednego, co warto przygotować i przetestować wcześniej. Zaplecze techniczne- możliwości komputera, połączenie z internetem, sprawność kamery, mikrofonu, głośników. To rzeczy których działanie zdominuje przebieg rozmowy.

A kiedy upewnisz się, że wszystkie powyższe elementy są sprawne i gotowe do działania, warto również zwrócić uwagę na to, gdzie będziemy prowadzili rozmowę, jakie będzie oświetlenie tego miejsca i co nasz rozmówca zobaczy w tle.

Dbając o wszystkie powyższe elementy, rozmowa nie powinna niczym zaskoczyć co spowodowałoby dodatkowy stres. A sukces poszukiwania, leży również w nastawieniu na osiąganie celów. Dlatego głowa do góry, uśmiech i otwartość to coś o czym na rozmowach warto pamiętać zawsze.